Ruwe bolsters, blanke pit

Het is een schat, mijn leerling Ruud. Hij komt naar optredens, staat me trouw op te wachten bij het station om me achterop zijn fiets mee naar de muziekschool te nemen, is ambitieus en hij kan goed tegen kritiek. Ruud is hoofd van een fysiotherapie-praktijk en volleerd haptonoom. "Dat is een voordeel zou je zeggen". Nou nee hoor. Toen we het over ‘adem’ hadden zei hij: “Ik bedenk me altijd dat ik een boom ben en dat de zuurstof uit mijn wortels diep in de grond komt. “Honnepon”, zuchtte ik, “als jij de lucht eindelijk uit je wortels getrokken hebt, is het liedje al lang afgelopen dus zet die boom maar uit je hoofd.” Zoals ik al zei: hij kan tegen kritiek en groeit daarvan. Kon hij in het begin geen noot raken, onlangs heeft hij in een theatertje een liedjes-programma opgevoerd, tegen mijn advies in, en de zaal zat vol enthousiast publiek. “Verhip”, realiseerde ik me laatst, “hij zingt mooi!”. Tegenwoordig zeg ik dan ook per ongeluk weleens iets positiefs. “Gaf ik je nou een compliment?”, schrik ik dan. “Je moet je scherpte niet verliezen hoor”, benadrukt Ruud me ernstig.

Teus is het Nederlandse antwoord op de Amerikaanse country. Of beter gezegd: door hem mis ik een goed antwoord daarop. Teus is biologische boer, aanvankelijk volstrekt onbewust van zijn eigen lichaam. Recht staan bleek al een grote uitdaging. Uit wanhoop maakte ik een foto van hem gezien vanaf de zijkant. Ook hij moest beamen dat er in plaats van een rechte lijn een hoek te zien was die ernstig neigde naar de 90 graden. Emotioneel kan hij trouwens prima voelen. Hij is nuchter en compleet zichzelf maar schaamt zich niet voor zijn gevoelige snaar en zingt het liefste samen met de juf. “Dat klinkt veel beter”, zucht hij dan.

Laatst kocht ik de biologische yoghurt van Campina aan wie Teus levert: ‘De koeien lopen ten minste 120 dagen per jaar in de wei’ stond er op het pak. Toch vond ik de informatie incompleet want er had bij moeten staan: de koeien worden niet afgevoerd als ze geen melk meer geven en de boer is verdrietig als ze sterven. “Lekker hoor!”, sms ik Teus. “Ik zal het de dames doorgeven”, sms't hij terug. “Hoe gaat dat eigenlijk met de bevruchting bij een biologische boer”, vraag ik de les erna. “Gewoon op de natuurlijke weg”, zegt hij nuchter. “Dat is wat hoor, dan is zo’n stier al dagen onrustig maar in feite is het zo gebeurd, net als bij de mensen”. “Hoe bedoel je?”, vraag ik niet begrijpend. “Het is vooral veel voorwerk maar de daad zelf stelt eigenlijk weinig voor. Ik denk dat die er bij de mens op den duur ook helemaal uit gaat. Het gaat vooral om de geestelijke bevruchting”, antwoordt hij. Teus is naast een biologische- ook een filosofische boer.

De meest opmerkelijke eerste ontmoeting met een leerling was echter ongetwijfeld deze:

Hij is een vriendelijke man van tegen de 60: Mijn proefleerling van vandaag....een schipper. Terwijl ik hem voor ga op de trap vertel ik hem alvast wat ins- en outs over de lessen. "En hier is het lokaal", knik ik hem toe. "Pardon, zei u iets?", vraagt de leerling. "Ik ben namelijk nogal doof en ik ben mijn gehoortoestellen vergeten maar als u naar me kijkt kan ik liplezen". "DAN ZAL IK DUIDELIJK ARTICULEREN!", poog ik luid en duidelijk over te brengen terwijl ik me afvraag welk effect dat op een zangles zal hebben.

De aardige heer blijkt te zijn gekomen i.v.m. zijn stemproblemen maar aangezien zijn adem verdacht piept tijdens zijn verhaal adviseer ik hem ook eens naar de longarts te gaan. "Daar ben ik al geweest", zucht de schipper, "maar die kon niets vinden". "Mijn yogaleraar denkt dat het komt door het feit dat ik al 7 jaar liefdesverdriet heb". "Toen heeft mijn vrouw me verlaten". "Dat is best lang", ben ik het met hem eens, "denk je dat ze nog terug komt?". "Dat niet", piept de man, "maar ik kan erg moeilijk los laten".

We gaan aan de slag. Na wat oefeningen besluit ik met hem 'If' van Bread te zingen. Met zijn oor naar de speaker zingt hij het lied verrassend zuiver mee en bovendien blijkt de schipper in het bezit te zijn van een prachtig donker stemgeluid dat op een groot podium niet zou misstaan. Maar als hij bij de derde regel is beland, daar waar de melodie dramatisch stijgt, barst hij in tranen uit. "Zie je wel", snikt hij, "dat had ik vroeger nooit maar nu kan ik zoiets niet meer zingen". "Natuurlijk kun je dat wel", stel ik hem gerust, "mensen huilen nooit 100 keer bij hetzelfde liedje. Mijn record ligt op 9x en ik ben nota bene van een huilerig soort. Bovendien heb ik liever een huilende leerling dan een met stemproblemen". En ik blijk gelijk te hebben want daarna gaat het zingen hem af zonder tranen. "U HEBT EEN BIJZONDER MOOIE STEM HOOR", verzeker ik hem als de les is afgelopen. "Echt waar?", zegt de man blij verrast, "dat hoor ik zelf niet". "ALS U NOU AAN UW GEHOORTOESTELLEN DENKT VOLGENDE WEEK HOORT U DAT ZELF VAST OOK!", glimlach ik terwijl hij tevreden de deur uit loopt...

Copyright Iris van der Made.

Iris van der Made studeerde Jazz-zang op het Koninklijk conservatorium in Den Haag maar voelt zich thuis in de gehele lichte muziek. Als zangdocente werkt zij met volwassenen, kinderen en met groepen en is zij verbonden aan de Vrije Academie voor de Kunsten in Delft en aan de Dordtse muziekschool. Ook dirigeert en arrangeert Iris het jazz-koor All that Jazz. Ze speelde met de formatie Pink Project in de Nederlandse theaters. Momenteel werkt ze aan een theatraal liedjes programma omtrent de Joodse componisten.

Website: Iris van der Made
Youtube: Winter van Tori Amos
Youtube: Pink Project

Similar Articles

Top